Train Journeys

 இரயில் பயணங்களில் ..

இதன் சுகம் பயணித்தவர்களுக்கு மட்டுமே தெரியும். தாத்தாக்கள் இரண்டு பேரும் Indian Railwaysல் வேலை பார்த்தவர்களாக இருந்ததால் வருடத்திற்கு சில முறை பாஸ் உண்டு. கூட ஒட்டிக்கொள்ளும் எனக்கு மட்டும் டிக்கெட்வாங்க வேண்டியிருந்தது. புகைவண்டியில் ஆரம்பித்தது இந்த பயணம். வேண்டுமானால் நிற்கலாம். சற்று நடக்கலாம். சுச்சா, கக்கா போகலாம் என்ற பல வசதிகள் பிரமிப்பூட்டின. கடைசி வரை சொம்பு எட்டாமல் போனது வேறு கதை.

படிக்கும் காலத்தில் concession டிக்கெட் இருந்தது. மும்பை வரை சென்று வரும் பேறு கிட்டியது. சயனித்துக்கொண்டே பயணிப்பது என்ற சுகம் ஈடேறியது, உதயான் எக்ஸ்பிரஸ் எனும் இரயிலில். கூட வந்த மார்வாடிக் குடும்பம் தங்களுக்கு மட்டுமன்றி சக பயணிகளுக்கு தின்பண்டங்கள் கொண்டு வந்திருந்தனர். முழு நாள் பயணம் அதுவே முதல் முறை. அங்கங்கே இரயில் நின்ற போது பிரட் ஆம்லெட் வாங்கி சாப்பிட்டோம். ஸ்டேஷனில் உள்ள குழாயில் நீர் அருந்தினோம். டீயும் காபியும் சில இடங்களில் கிடைத்தது. வழியில் லோனாவாலா சிக்கி எனப்படும் கடலை மிட்டாயை பை நிறைய வாங்கினோம். கீழ் பெர்த்தில் தூங்கியவர் கல்யாணில் இறங்கும் போது, அவரது மிட்டாய் பொட்டலத்தை மறந்து விட்டுப் போனார். அதை எடுத்த குற்றத்திற்கான தண்டனை பல வருடங்கள் கழித்து தூத்துக்குடியிலிருந்து வந்த போது கிடைத்தது. சந்தித்த நபர்களும், சம்பாஷணைகளும் இரயில் பயணத்தின் மீது தீராக் காதலை உருவாக்கியது.

அலுவலக வேலை நிமித்தமாக ஒரு முறை தூத்துக்குடி சென்று திரும்பும் போது மக்ரூன் பிஸ்கெட் வாங்கி வந்தேன். மற்ற கம்பார்ட்மெண்டில் பேசிக்கிக்கொள்ளும் (கொல்லும்) சக பயணிகள் ஏசி கம்பார்ட்மெண்டில் ஏறியவுடன் ஏன் முறைத்துக் கொள்கிறார்கள் என்று இன்னமும் புரியவில்லை. பக்கத்துக்கு பெர்த் மாமா அரசாங்க அலுவலர் போல தெரிந்தது. இரண்டு மூன்று பேர் மூட்டை சுமந்து வந்தனர். சலாம் போட்டு விடை பெற்றனர். அன்னார் தாம்பரத்தில் இறங்க வேண்டியிருந்தது. தடபுடலாக வண்டியேறிய சிலர் வண்டியிலிருந்து அவரையும் அவரது மூட்டை முடிச்சுகளையும் இறக்கினர், எனது மக்ரூன் பிஸ்கெட் பெட்டியையும் சேர்த்து. அவர்களது ஆர்வக்கோளாறு அல்லது விசுவாசம், எனது கவனமின்மை. எழும்பூரில் இறங்க வேண்டிய நான் மக்ரூன் பிஸ்கெட் பெட்டியை தேடினால், மும்பையில் லவட்டிய லோனாவாலா சிக்கி சம்பந்தமில்லாமல் நினைவுக்கு வந்தது.

இரவுப் பயணம் என்பது சில நேரங்களில் வரமாகவும், பல நேரங்களில் சாபமாகவும் அமைகிறது, சக பயணிகளை பொறுத்து. சிலருக்கு வீட்டில் கிடைக்காத பிரைவசி இரயிலில் கிடைப்பதால் இரவு பகல் பாராமல், உரக்கப் பேசி அடுத்தவர் உறக்கத்தை கெடுக்கின்றனர். சிலருக்கு விளக்கு அணைக்கக் கூடாது. மூடு வந்துவிடும் போல ! சில கொடுத்து வைத்த மகராசர்கள் ஏறினார்கள், படுத்தார்கள், தூங்கினார்கள் (பலத்த குறட்டையுடன்). மூலாதாரத்தில் ஆரம்பித்து சஹஸ்ராரம் வரை சென்று மீண்டு வரும். இரயில் சத்தத்தையும் மீறிய அசுர சாதகம்.

சமீபத்திய பயணம் சென்னைக்கு. இரட்டை தளமுள்ள இரயிலில் பயணம். என்ன மாயமோ தெரியவில்லை எப்போதும் கீழ் தளத்திலேதான் சீட் கிடைக்கிறது. கால் நீட்ட வசதி கிடையாது. சற்றே கோணிக்கொண்டு அமர்ந்தால் ஓகே. குறைந்த அளவு லக்கேஜ் என்பது நம் மக்களுக்கு பழக்கமே இல்லை முடிந்தால் வீட்டில் உள்ள அத்தனை பொருட்களையும் இரயிலில் ஏற்ற வேண்டும். குறைந்த பட்சம் தலைக்கு 5 லக்கேஜாவது இருக்க வேண்டும் என்று சில எழுதப்படாத விதிகள். அடுத்தவனின் கால் சந்தில் இடம் இருந்தால் போதும், ஒரு மூட்டையை அங்கே இறக்க வேண்டியதுதான்.

இரயில் கிளம்பியது. எனக்கு ஜன்னலோரம் சீட். எனது சீட்டில் ஒரு பெரியவர் அமர்ந்திருந்தார். அவரை ஏன் எழுப்புவானேன் என்று பக்கத்துக்கு சீட்டில் அமர்ந்தேன். அவர் தூங்கியும் போனார். TT வந்து சோதித்த போது அன்னார் வேறு கம்பார்ட்மெண்டில் ஏற வேண்டியவர் மாறி அமர்ந்திருக்கிறார் என்று தெரிய வந்தது. பல நேரங்களில் சமாளிக்கும் TT அன்று விறைப்பு காட்டினார்.எனது சீட் எனக்கு கிடைத்தது.மாறி அமர்ந்தபின் ஏழரை வந்து அருகில் அமர்ந்தது. அவருக்கு ஐம்பது வயதுக்கு மேலிருக்க வேண்டும். சமீபத்தில் தடவுற போன் வாங்கியிருக்க வேண்டும். Jio வாழ்கவென்று ஒரு SIM வாங்கிப்போட்டிருக்க வேண்டும். காதில் வயரை மாட்டியவர் செந்தில் கவுண்டமணி காமெடி பார்க்க ஆரம்பித்து, பின்னர் பழைய பாடல்களை கேட்கவாரம்பித்தார். அத்தோடு நிறுத்தி இருந்தால் அவரை ஏழரை என்று விளித்திருக்க மாட்டேன். கூடவே பாட ஆரம்பித்தார். சுருதி சேராத குரல். மெதுவாக முனக ஆரம்பித்தவர் உற்சாகத்துடன் உரக்கக் கத்த ஆரம்பித்தார். பாவம் அவருக்கு தெரியாது அடுத்தவர் அவதி. கிரகணத்தில் ஸ்பர்சம், உச்சம், மோட்சம் என்பது போல அவருக்கு உச்சத்தில் அமைந்த பாட்டு "அம்மம்மா தம்பி என்று நம்பி"

எனது தலை விதியை நொந்துகொண்டு எடுத்த தீர்மானம், கூடிய சீக்கிரம் Bose Noise Cancelling Headphone வாங்குவது என்று ..